Wilczyca najwyraźniej zasnęła, gdyż nawet wczesny ruch okolicznych ptaków nie zrobił na niej wrażenia. Oczy miała zamknięte, a oddech powolny. Lewa łapa zwisła jej z korzenia i wadera wyglądała wręcz komicznie - jak rozleniwiona kotka.

Wilczyca zdziwiła się nieco.
- Nie rozumiem... - powiedziała patrząc na wilczycę.
Również nieco przekrzywiła łeb, ale w prawo. Przyglądnęła się postaci obok i znów spojrzała na Hasirę.

- Jak uważasz - podniosła wzrok na niebo. - Też lubię patrzeć na gwiazdy, ale nie długo... Są piękne, lecz wiąże się z nimi jedyne wspomnienie, które jeszcze nie wyleciało mi z pamięci - spuściła wzrok na las. - Wiem, co czujesz, bo też kogoś straciłam, ale przecież - spojrzała na Hasirę - oni nie chcieliby żeby ich bliscy byli smutni.

Odgłosy stały się wyraźne, dało się nawet rozróżnić krzyki ludzi i jeszcze coś. Wilczyca bacznie nastawiła uszu, uniosła lekko łeb, a sierść na jej grzbiecie z wolna zaczęła się jeżyć. To ewidentnie było szczekanie. Mahikun nie znosiła psów. Zeskoczyła gibko na śnieg obok Hasiry i czekała. Każdy jej mięsień był napięty, gotowy na wszystko, któż zgadnie co planowała wadera... Pewne było, że jest bardzo skupiona. Pogoń zbliżała się z każdą chwilą, wiatr przywiał świeży zapach wapiti.

Mahikun lekko uśmiechnęła się do niej.
- Czekaj, pomogę ci to wyjąć - rzekła i podeszła bliżej.
Chwyciła trzonek oszczepu mocno zaciskając na nim zęby i ostrożnie lecz zdecydowanie wyciągnęła go z boku Hasiry. Nie tkwił głęboko więc poszło dość łatwo. Rzuciła go jakby gestem obrzydzenia na śnieg.

Wilczyca uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Do zobaczenia.
Chwilę jeszcze patrzyła za Hasirą i dumała o tym co się działo, i jednocześnie o niczym. Trudno nazwać taką czynność; różne myśli przelatywały jej przez głowę, ale żadna nie zatrzymała się na długo. W końcu Mahikun wstała i spokojnie, truchcikiem skierowała się w stronę wioski ludzi Khioia.
Było już po południu i z wolna zaczął prószyć drobny śnieg, a na niebie zbierały się szare chmury. Każdy chyba by stwierdził, że zbiera się nocna zawieja... ale kto wie. Mahikun nie miała zamiaru się tym przejmować, przynajmniej nie teraz.