*Wraz z zapadnięciem zmroku życie w wiosce przycichło. Wszyscy zamknęli się w namiotach, a wielkie ognisko już dogasało. W którymś domku świeciło się małe światełko i słychać było cichy śmiech, w innym natomiast tylko szmer przewracającego się na drugi bok człowieka. Ktoś wyszedł i dorzucił parę suchych drew do paleniska i rozdmuchał ogień. Siedział teraz przy nim, grzejąc ręce i nucąc jaką melodię.*

W pobliskich zaroślach przechodziła biała wilczyca. Przystanęła widząc inną waderę, po chwili usiadła sobie obok w krzakach. Patrzyła na siedzącego człowieka i nasłuchiwała pieśni. Na niebie świeciły gwiazdy.

- To ładne miejsce, ale i niebezpieczne - powiedziała patrząc w ognisko. - Nie spodziewałam się znaleźć tu wilka - spojrzała na towarzyszkę. - Jestem Mahikun.
Powietrze było spokojne i nic prócz wilczej rozmowy nie przerywało ciszy zimowej nocy.

Wadera także go dostrzegła. Był to rosły mężczyzna o czarnych włosach do ramion i krótkiej, gęstej brodzie. Ubrany był ciepło w futrzane skóry... i płaszcz z wilka. Szedł powoli, a w prawej ręce trzymał długi i prosty, ładnie rzeźbiony kij. Mahikun leżała wpatrzona w człowieka, a upewniwszy się że nie ma on broni zawyła władczo i groźnie. Spojrzała znów na wodza, ten przystanął. Jej oczy wyraźnie mówiły: "Zawróć, jeśli ci życie miłe!". Nie szczerzyła się, leżała tylko w swej królewskiej pozie.